Het is me de laatste maanden opgevallen dat er een curieuze nieuwe dimensie is ontstaan in het asieldebat. Het gaat hierbij om het fenomeen van de piemelroepers. Deze seksueel gefrustreerde jonge mannen duiken meestal op op plaatsen waar linkse vrouwen dreigen zich schuldig te maken aan het uiten van een verkeerde mening, waarop de piemelroepers terstond in actie komen door hun thuis opgekropte verkrachtingsfantasieën in het publieke domein verbaal op deze vrouwen te botvieren. Luidkeels bestoken zij de vrouwelijke schenders der Algemene Volkswil met hun verachtelijke zaadzaaierij zodat hun onwelgevallige mening hopeloos verloren gaat in een oorverdovend testosteronbombardement!

Afgelopen zaterdag werd er in de buurt van de markt in Spijkenisse door de oplettende spotter ook weer zo’n piemelroeper gelokaliseerd, genaamd Fabian. Hij had zich voor de gelegenheid als bezorgde burger vermomd, geheel met kind op de arm, maar op het moment dat hij zijn tanden liet zien aan een groep menings-uitende mevrouwen kwam de ware aard van het beestje al snel naar boven! De oerinstincten van Fabian de piemelroeper lieten er geen twijfel over bestaan: Hij stormde af op de argeloze dames en met een spervuur aan piemels, verkrachtingen en andere ordinaire krachttermen probeerde hij hun mening te overstemmen. Uiteraard begreep het kind in de verste verte niet wat er gaande was en zette het op een huilen. Maar daar had Fabian de piemelroeper geen oog meer voor. Als een luipaard was hij gefixeerd op zijn prooi waar hij maar wat graag zijn tanden in zou willen zetten!

Nu wilde het geval dat nog maar enkele minuten daarvoor de Grote Blonde Leider de markt bezocht had en potjes “verzetsspray” had uitgedeeld aan de lokale bevolking. Deze bevatten een rode kleurstof waarmee men agressieve piemelroepers zoals Fabian wel op een afstand zou kunnen houden, lijkt me! Maar helaas, die waren niet bedoeld voor menings-uitende linkse dames die zich willen verdedigen. Meer dan 90% van de potjes viel in handen van PVV-stemmers zodat zij er vluchtelingen mee kunnen belagen. Wellicht is het dan ook een goed idee om de vluchtelingen op hun beurt uit te rusten met verzets-tasers, waarmee naderende verfspuiters en piemelroepers tijdig op afstand kunnen worden gehouden totdat de politie arriveert.

Maar ook verzets-tasers zullen weinig helpen tegen de overige wapens die “bezorgde burgers” tegenwoordig inzetten om de lokale democratie om zeep te helpen. Gemeenteraadsleden krijgen kogelbrieven, de ME wordt getrakteerd op een arsenaal aan vuurwerkbommen, en als de politie het lef heeft om af te gaan op een melding van een Syriër die bakstenen door zijn ruiten gegooid krijgt, dan is de straf van de neofascistische milities dat de dienstwagen van de dienders tot de grond toe wordt afgebrand! Want die “vreedzame” en “geweldloze” neofascistische revolutie zal er tegen elke prijs komen!

Dat de Grote Blonde Leider met in zijn kielzog een heel leger aan pseudo-onafhankelijke journalisten nu doet voorkomen dat dit alles het gevolg zou zijn van bezorgdheid over de incidenten in Keulen is natuurlijk van een hypocriete onnozelheid die zijn weerga niet kent! Linkse vrouwelijke actievoerders verkrachtingen toewensen doen de piemelroepers niet uit bezorgdheid, maar juist omdat zij voorrang wensen te krijgen bij het aanranden van westerse vrouwen! Dat blijkt ook uit de term “onze vrouwen” die aan de lopende band door hen gebezigd wordt. Wat ze eigenlijk willen zeggen tegen alle getinte mannen in Nederland is: “EIGEN PIEMELS EERST!” Ze accepteren géén concurrentie op de westerse aanrandingsmarkt! Wat zij wérkelijk vrezen is een significante daling van de aanrandings-omzet tijdens de jaarlijkse dorpskermis alwaar “Jullie willen een piemel!” de standaard openingszin is waarmee Nederlandse dochters massaal benaderd worden die duidelijk zichtbaar al een overvloed aan aangelengd festivalbier naar binnen hebben gewerkt. De Vakbond der Verenigde Piemelroepers probeert in andere woorden de secundaire arbeidsvoorwaarden van hun op verkrachting beluste leden met alle macht te verdedigen!

Robert Jean Konrad.